farrah en dixy's blog: laatste puppiebrief...

Hallo allemaal, hier zijn we dan nog eens...

Misschien net iets te lang geleden, maar we hebben zo een druk leven, en zoveel interessante dingen te doen en te beleven, dat we soms wel eens durven te vergeten dat wij nog andere verplichtingen hebben.;-))
Alle geluk hebben we onze mama om ons hierbij tijd en stond aan te herinneren.
Onze mama is trouwens een hele lieve, het enige spijtige vinden we dat ze de melkbar definitief gesloten heeft, maar verder zorgt ze heel goed voor ons.
Ze brengt ons bij hoe wij ons moeten gedragen als rasechte, edele Hovawarten, want blijkbaar ligt er later voor ons een zeer belangrijke rol weg gelegd.
Zo is ons verteld dat wij niet hier bij onze huidige baasjes kunnen blijven, en ook dat wij niet samen zullen blijven met onze gezellige groep van negen.
Alhoewel wij hier toch wel een beetje bedroefd over zijn, heeft onze mama ons verzekerd dat ergens heeeeeeeeeeel ver weg van hier een nieuw nestje op ons staat te wachten, en dat wij bij onze definitieve baasjes alle aandacht en liefde gaan krijgen, die we nu onder elkaar moeten delen.
Niet dat wij klachten hebben hoor over die tweevoeters die hier ook rondlopen, zij geven ons elke dag lekker eten en kroelen en spelen veel met ons, maar hoe je het ook draait en keert, ze hebben maar twee armen en wij zijn met zijn negenen, dus ergens klopt de rekening niet helemaal ! ;-))
Maar,.... ze hebben dan weer enorm lekkere tenen ! soms zijn ze zo dom om deze niet te verbergen en dan kunnen wij lekker met negenen tegelijk aanvallen, en we zijn misschien nog niet zo groot als hun, maar wij zijn wel in de meerderheid ;-)) Verder beleven wij hier heel veel spannende zaken, soms ook wel eens angstaanjagende, maar stoer en sterk als we zijn laten we dat natuurlijk niet altijd merken. Deze week bijvoorbeeld zijn we één voor één met de tweevoeters naar buiten gemogen, niet in de tuin, die wij ondertussen al van binnen en van buiten kennen, maar ze hebben ons meegenomen in een heel groot raar ding. Het ziet er uit als een enorm grote metalen bak met wielen onder. Ons mama zegt dat de tweevoeters dit gebruiken om zich te verplaatsten, blijkbaar zijn zij ofwel te lui of niet sterk genoeg, om dit met hun eigen voeten te doen (soms zijn die mensen toch raar hoor, maar ja, zij hebben er dan natuurlijk maar twee, en wij vier ), in elk geval wat het ook weze, wij moesten mee in dit rare ding. We kunnen nu niet zeggen dat dit meteen liefde op het eerste gezicht was, wel in tegendeel.... het was zeer raar, en nu hebben we spijtig genoeg allemaal moeten toegeven dat we een beetje bang waren (niet overdreven erg natuurlijk!), maar na een tijdje ging het al wat beter hoor!
En, dan konden wij weer de fiere, stoere Hovawart zijn en op verkenning gaan naar alles wat er te beleven viel. Blijkbaar hadden ze het hier niet zo graag dat wij onze tandjes testen in de rare stoelen die hierin stonden.

Rest er ons alleen maar te melden dat wij onze uiterste best doen om flink te groeien en tussendoor wat te stoeien en te slapen, en dat wij met een klein hartje maar toch vol goeie moed uitkijken naar onze nieuwe definitieve baasjes.
Wij zijn er dan ook zeer zeker van dat zij ons heel veel liefde en aandacht zullen geven (nog meer dan nu al!).
Maar de nieuwe baasjes dienen ook gewaarschuwd te zijn ; wij gaan onze uiterste best doen om hun uit te dagen en te testen, en ze zorgen dus maar beter dat ze helemaal klaar zijn voor onze overweldigende aanwezigheid…..

Dikke knuffel & poot van jullie negen lieve schatjes.

Noot van Els & Benny

De tijd begint zeer kort bij te komen dat onze negen (eigenlijk acht, want eentje blijft er hier) schatjes hun vleugels gaan uitslaan, en hun nieuwe nestje gaan opzoeken.
Vandaag verlaat de eerste ons, natuurlijk is dit met een zwaar gemoed (al bij al is het onze eerste keer dat we dit afscheid moeten nemen), maar we troosten ons met de gedachte dat we alles gedaan hebben wat binnen onze mogelijkheden ligt om onze pups een zo goed mogelijk start te geven.
We zijn er ook van overtuigd dat wij voor elk pupje het perfecte gezinnetje gevonden hebben. De karaktertesten hebben onze mening bevestigd en hebben aangetoond dat elk pupje qua karakter en persoonlijkheid past binnen het gezin waar zij naartoe gaan. Meer kunnen wij niet doen, er rest ons nu niets anders meer dan jullie allemaal heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toe te wensen, en we hopen dat jullie onze schatjes af en toe nog eens een dikke knuffel van ons willen geven.
Natuurlijk hopen wij dat jullie in contact blijven en ons overweldigen met prachtige foto’s van de opgroeiende Hovietjes en ons de verhaaltjes doorsturen van hun belevenissen. Het ga jullie allemaal goed!!

Wie is de sterkste ????